🏤 دانشگاه تهران
🎓 پژوهشگر حوزه بازاریابی سیاسی دولت
نام کتاب: Political Public Relations; Principles and Applications
نویسنده: Jesper Stromback و Spiro Kiousis
انتشارات: Routledge
تاریخ انتشار: ۲۰۱۱
معرفی: نویسندگان معتقدند روابط عمومی سیاسی از حیث عمل، به سال‌ها قبل از میلاد مسیح می‌رسد در حالیکه از حیث علم، آنچنان که باید مورد توجه پژوهشگران قرار نگرفته است؛ به ویژه اینکه روابط عمومی سیاسی درهم‌تنیدگی گسترده‌ای با علوم سیاسی، ارتباطات سیاسی و سایر علوم مرتبط دارد. نویسندگان هدف خود از نگارش این کتاب را شکل‌دهی به ادبیات علمی روابط عمومی سیاسی می‌دانند. این کتاب در ۱۵ فصل با قلم نویسندگان متعدد به ابعاد گوناگون روابط عمومی سیاسی پرداخته است.
فصل اول به تبیین علمی روابط عمومی سیاسی و تعیین جایگاه آن نسبت به سایر حوزه‌های مرتبط می‌پردازد. در فصل دوم، ریشه‌های ظهور روابط عمومی سیاسی و نمونه‌های موفق هر کدام مانند پروپاگاندا، ارتباطات سیاسی، رسانه‌ها و اقناع در کشورهای مختلف معرفی می‌شوند. در فصل سوم به پژوهش‌های مدیریت اخبار از دیدگاه سنتی مبتنی بر روش‌های سنتی تا دیدگاه امروزی مبتنی بر رسانه‌های اجتماعی و همچنین، روابط رسانه‌ای در سطوح تاکتیکی و استراتژیک پرداخته شده است. فصل چهارم به بررسی اهمیت جریان اطلاعات اختصاص دارد. در این فصل مطالبی پیرامون تنظیم دستور کار رسانه‌ها، اولویت‌بندی اخبار، اختصاص یارانه انتشار اطلاعات و… در رقابت‌های سیاسی داخلی و بین‌المللی به نگارش درآمده است. فصل پنجم، به روابط عمومی ریاست جمهوری پرداخته و تأکید می‌کند که روابط عمومی سیاسی نه تنها در دوران مبارزات انتخاباتی بلکه در دوران حکمرانی هم حیاتی است. اگرچه رئیس جمهور به عنوان ویترین این موضوع تلقی می‌شود اما روابط عمومی سیاسی ریاست جهوری حاصل عملکرد مجموعه افراد و سازمان‌های دخیل در عملکرد ریاست جمهوری به طور کلی می‌باشد. لذا این فصل، روابط عمومی سیاسی را در بستر سازمانی بررسی می‌کند. فصل ششم، روابط عمومی سیاسی در مبارزات انتخاباتی در انگلیس و آمریکا را بررسی می‌کند. این فصل به طور خاص بر نقش و فرآیند روابط عمومی سیاسی در کشورهای مذکور متمرکز می‌شود و در قالب آن به موضوعاتی چون مناظرات انتخاباتی و ارتباطات احزاب سیاسی اشاره می‌کند. فصل هفتم درباره بازیگران سیاسی درگیر در فرآیند روابط عمومی سیاسی صحبت می‌کند. مدیریت مسائل جاری در سیاست مبحث محوری در این فصل می‌باشد که در سطوح فردی و سازمانی درباره آن بحث می‌شود. فصل هشتم درباره ارتباط تنگاتنگ روابط عمومی سیاسی و بازاریابی سیاسی اشاره می‌کند و علاوه بر تبیین دقیق هر دو حوزه، به طور ویژه به هم‌افزایی میان آنها می‌پردازد. فصل نهم به شکل‌دهی و تحلیل استراتژیک کارکردهای روابط عمومی سیاسی می‌پردازد. در این فصل به پیچیدگی‌های شکل‌گیری و توسعه پیام سیاسی، و همچنین رویکردهای مختلف ساخت پیام سیاسی و آثار آنها اشاره شده است. در فصل دهم به بحران و مدیریت و ارتباطات برخاسته از آن در روابط عمومی سیاسی پرداخته شده است. در این فصل ابتدا به چیستی بحران و تفاوت میان بحران‌ها در فضاهای سیاسی و غیرسیاسی اشاره شده و در نهایت به چگونگی مدیریت آنها اشاره دارد. فصل یازدهم به پارادایم رابطه‌ای و ورود آن به روابط عمومی سیاسی اشاره دارد. درباره شباهت‌ها و تفاوت‌های هر دو حوزه، مفاهیم مورد نیاز برای در کنار یکدیگر قرار گرفتن آنها و کاربرد آن در سازمان در این فصل بحث شده است. فصل دوازدهم به خلاء نظری جایگاه روابط عمومی سیاسی در ارتباطات دولتی اختصاص دارد. در این فصل ابتدا به تحلیل محتوای ارائه شده در حوزه‌های مطالعاتی مختلف درباره ارتباطت دولتی اشاره می‌کند و در انتها و با بهره‌گیری از این حوزه‌ها، به یک تعریف مشخص از ارتباطات دولتی می‌رسد. در فصل سیزدهم درباره اثربخشی روابط عمومی سیاسی در فضای بین‌الملل و کاربرد آن توسط بازیگران سیاسی و غیرسیاسی بین‌الملل- مانند شرکت‌های تجاری بین‌المللی- صحبت شده است. این فصل مشخصاً به تعامل فی‌مابین روابط عمومی سیاسی و دیپلماسی عمومی از دیدگاه بازیگران دولتی، غیردولتی و بین‌المللی می‌پردازد. فصل چهاردهم به ظهور تکنولوژی دیجیتال و جنبه‌های گوناگون آن برای روابط عمومی سیاسی، چه در رقابت‌های انتخاباتی و چه در دولت الکترونیک، اختصاص دارد که مفصلاً آثار و کارکردهای آنها را توضیح می‌دهد. نهایتاً در فصل پانزدهم به آینده روابط عمومی سیاسی در علم و عمل می‌پردازد. این بخش از کتاب ضمن مروری اجمالی بر مباحث قبلی، روابط عمومی سیاسی را امری حیاتی برای سیاست می‌داند که فراتر از تکنیک و امور مرسوم تحلیل می‌شود. این تلقی راه را برای پژوهش‌های بیشتر علاقمندان به این حوزه مطالعاتی باز می‌کند.
