نیومن در کتاب “بازاریابی یک رئیس جمهور” خود بیان میکند که چهار رویکرد به بازاریابی سیاسی در انتخابات وجود داشته است. یکی رویکرد یا تفکر حزبی که در آن کاندیداها چاره ای جز تکیه به رهبران حزبی برای تعیین به عنوان نامزد را ندارند. رویکرد یا تفکر محصول یا تفکر ساختن رئیس جمهور رویکرد دیگری است که در این حوزه وجود دارد. نیومن بیان میکند که در این رویکرد به جای تمرکز بر حزب، تمرکز بر کاندیدا ست. یعنی تمرکز برای یافتن بهترین کاندیدای ممکن که بتواند نمایندهی اندیشه ی حزب باشد. رویکرد سوم تفکر فروش یا فروش رئیس جمهور است و در آن تلاشها برای فروش کاندیدا به رأی دهندگان با تکیه بر متخصصین رسانه است. و رویکرد چهارم رویکرد بازاریابی است که بنای آن بر تشخیص نیازهای مشتریان و سپس تلاش برای ارضاء آن استوار است. تفاوت مهم و عمده این رویکرد با رویکردهای قبلی در این است که رویکرد بازاریابی متمرکز بر روی مشتری است که در اینجا رأی دهندگان هستند و در رویکردهای قبلی تمرکز اصلی و مهم بر روی حزب یا کاندیدا بود. بازاریابی سیاسی به طور همزمان از سوی سیاست نیز هدایت میشود. هم بازاریابی و هم علم سیاست از جهتگیری استراتژیک کاندیدا (تمرکز وی) و همچنین نیروهای محیطی تأثیر میگیرند. تمرکز کاندیداها نیز متأثر از رویکرد بازاریابی یا تفکر بازاریابی ایشان است.(Newman, 1994 pp. 31-34)
