درسی از سیره امام مجتبی علیه السلام

۱- دوران امامت امام حسن مجتبی علیه السلام، یکی از سخت‌ترین دوران‌های حیات ۲۵۰ ساله اجتماعی و ظاهری ائمه علیهم السلام است. از گرفتن خلافت به حق از ایشان در ماه‌های ابتدایی و مظلومیت بی پایان حضرت در میان یارانش پس از صلح با معاویه تا انعزال اجتماعی تحمیلی تا پایان حیات مبارکش و شهادت به دست همسر و محرم خود، هریک برگی از این دوران سخت و طاقت فرساست. اوج این انزوای تحمیلی، فقدان روایات فقهی معتنا به از ایشان و امام حسین علیه السلام است؛ یعنی حتی برای مساله شرعی نیز کسی به در خانه ایشان نمی‌رفت.

۲- از اوصاف امام مجتبی علیه السلام، کریم، است. در همین دوران عزلت و انزوای تحمیلی اجتماعی که کسی برای پرسیدن مساله هم به ایشان مراجعه نمی‌کرد، در مدینه، درب خانه حضرت برای درماندگان و در راه ماندگان باز بود، از هر کیش و مذهب و هر اندیشه و سلیقه سیاسی. نقل است که ایشان دارایی خود را چندبار با مساکین تسهیم کرد و یا به کلی بخشید.

۳- از امام باقر علیه السلام روایت شده است: بلیه الناس علینا عظیمه؛ ان دعوناهم لم یستجیبوا لنا وان ترکناهم لن یهتدوا بغیرنا. یعنی امر و آزمون ما با مردم بسیار سخت و پیچیده است؛ اگر به راه حق بخوانیم‌شان اجابتمان نمی‌کنند و اگر رهایشان کنیم، هدایتگری جز ما نخواهند داشت.

۴- امام حسن علیه السلام، مانند پدر بزرگوارش، الگویی تراز در بازاریابی سیاسی ارائه می‌دهد. چه در نرمش قهرمانانه و صلح با معاویه که عملا اجازه خاموشی ندای اصیل انقلاب اسلامی رسول الله صلی الله علیه وآله را نمی‌دهد و چه در روزهای غربت و بی توجهی مردم آلوده به دنیا و زخارفش، به مامن و ماوای اهل بیت علیهم السلام، که با سفره‌های اطعام و کیسه‌های دینار، فرصت هدایت را از ایشان دریغ نمی‌کند. به تعبیر استاد بزرگوار حجت الاسلام #حامد_کاشانی، دو امام بزرگوار ما به کریم مشتهرند و هر دو در انزوای اجتماعی قرار گرفته بودند؛ امام مجتبی و امام کاظم علیهما السلام.

۵- امیر مومنان علیه السلام فرمود، پیامبر “طبیب دوّار بطبه” بود؛ یعنی طب او دوّار بود، برای بیماری که مرهم لازم داشت مرهم می‌گذاشت و برای آنکه موسم برای درمان زخمش احتیاج بود، داغ می‌زد. اساسا کار امام این است که برای هدایت مردم طبی دوّار دارد تا هر بیماری را شفا دهد. حتی آن بیمار لجوجِ عنود که جز به طمع متاع دنیا سراغی از امام نمی‌گیرد.

۶- اولین درسی که بازاریابی سیاسی بر مبنای آموزه‌های ناب اسلامی و قرآنی به ما می‌آموزد این است که هر کسی در هر نقطه‌ای که باشد، تا زنده است و مرگ او فرا نرسیده است، فرصت دارد؛ فرصت هدایت را از هیچ کس نباید گرفت.

  • facebook
  • twitter
  • linkedin
  • linkedin

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *